نماينده مردم خوزستان در مجلس خبرگان رهبری گفت: ‌فقها به عنوان اسلام‌شناسان و متخصصان در امر فقه و دين‌ رشته خاص خودشان را دارند چراكه زبان علمي فقهي در اصل زبان عربي است.
آيت‌الله محسن حيدري با بيان اين كه منابع اوليه استنباط احكام شرعي عبارت است از قرآن و سنت (يعني احاديث پيغمبر و ائمه معصومين (ع)) خاطرنشان كرد: ‌ زبان قرآن و احاديث عربي است. بنابراين زبان علمي فقه زبان عربي است. همان گونه كه مي‌گويم زبان علمي پزشكي انگليسي است.
وی افزود: اما فقهايي كه ايراني هستند به خاطر اين كه زبان مادريشان فارسي است و از طرف ديگر بسياري از فقها در ادبيات فارسي تبحر دارند بعضي آثار علمي را كه خلق مي‌كنند به زبان فارسي است و در اين جهت به عنوان ايراني بودن و متخصصان علوم ديگر نقش خودشان را ايفا مي‌كنند. البته نه به عنوان فقيه بلكه به عنوان علم و ادبي كه داشته‌اند.
او توضيح داد: مثلا امام خميني (ره) علاوه بر فقيه به عنوان يك اديب ايراني نقش بسيار مهمي در ادبيات معاصر ايفا كرده است. ايشان در ادبيات ديني، ادبيات سياسي و فرهنگ ‌اصطلاحات و روش جديدي را ابداع كرده‌اند. يا امثال علامه مجلسي و شيخ بهايي به عنوان فقهايي كه به زبان فارسي قلم مي‌زدند آثار بسيار گران‌بهايي از آن‌ها به جا مانده است. همين طور علماي بزرگي مثل ملا احمد نراقي كتاب «جامعة سعاده» را به زبان فارسي نوشته است كه ادبيات بسيار عميق و جالبي دارد و با اين كه مربوط به دوران قاجاربه است ادبيات بسيار سليسي دارد.
حيدري تاكيد كرد: همچنين علما و فقهاي ديگر كه ايراني هستند در زمينه ادبيات فارسي اهل هنر و ذوق هستند و مثال بسيار واضح آن مقام معظم رهبري آيت‌الله خامنه‌اي است كه به عنوان فقيه ايراني و عالم در ادبيات و فرهنگ و هنر فارسي دست بسيار بالايي دارند و آثار بسيار نفيس و فاخري را هم در نظم و هم در نثر خلق كرده‌اند و در ادامه ادبيات امام خميني (ره) امام خامنه‌اي طلايه‌دار ادبيات سياسي جديد ملت مسلمان ايران هستند.
او گفت: علما و فقها از آن جايي كه متخصص در فقه هستند طبيعي است كه ذوق و معلومات فقهي‌شان در قلم‌شان تراوش پيدا مي‌كند و به نوعي صاحب قلم مشخص‌اند و در بين آثار قلمي‌شان رايحه فقهي قابل استشمام است.
وي گفت:‌ فقها اگر در ادبيات نقشي دارند نه به عنوان فقها بلكه به عنوان تعهدشان در ادبيات فارسي نقش دارند.
امام جمعه موقت اهواز ادامه داد: حضور علما و فقها در شعر و ادب فارسي مشهود است و كسي كه با ادبيات فارسي سروكار دارد و اطلاع دارد مي‌داند كه فقها در طول تاريخ آثار بسيار بَيّن و حضور بسيار چشم‌گيري در زمينه ادب فارسي داشته‌اند. البته نه به عنوان فقيه بلكه به عنوان ايراني بودن و داشتن زبان فارسي اين نقش را ايفا كرده‌اند و گرنه زبان علمي فقه زبان عربي است. فلذا عمده آثار فقهي كه خلق شده به زبان عربي است. فقط مقدار ناچيزي از آثار فقهي به زبان فارسي است.